Vana çi anîn serê me…

1.Olay

Göçüyoruz.

Her şey tamam… Büyükşehirde ev tutuldu, eşyalar kamyona yüklenip yanına biri verilip gönderildi..

Neredeyse hepsi akraba olan tüm köylü köy meydanın toplanmış, bizi uğurlamak için bekliyorlar…

Minibüse “arabaya binmenin heyecanıyla” ilk binen ben oluyorum, nihayetinde o güne kadar kaç kez arabaya binmişimdir ki? 10 u geçmez herhalde.

meyroka bavfille..

Kürtlerin günlük hayatında Bafille/Bavfilleh diye bi kavram vardır..

Kelimeyi mota mot çevirirsek Babası/atası Gayri Müslim olan demek.

mêvan...

Ezê vê bûyerê pêşi bi kurdî binivîsim. Paşre jî ezê Tirkiya wê binivîsim.

Bu olayı önce kurdi yazacam. Sonra da Türkçesini yazacam.

zinciriye medresesi

İnsanın kendi memleketinde "turist" olarak dolaşması tuhaf. 

Bilmediklerini,görmediklerini fark edince de ayıp aynı zamanda. 

Mardinli olarak bu ayıbı hisseden turistlerdenim ben de, maalesef. bu ayıbı gidermek için her gittiğimde tüm kentin belli kısımlarını yaya olarak dolaşırım. 

bu sefer gezdiğim yerlerden biri zinciriye medresesi oldu.. 

miheme abê??

Bu postu Hasan Cemal ya da Cengiz Çandar stayla “Diyarbakır’a inerken aklımdan geçenlerle” başlayıp en son garsonun muhabbetine bağlayıp ordan da bi sürü çıkarımlar yaparak bitirebilirim.

Lakin yapmayacam..